HIGHLIGHTS:
- ความถวิลหาใครสักคนหนึ่งนั้นต่างเกิดขึ้นในจิตใจของมนุษย์ทุกคนและเราแต่ละคนต่างมีความว่างเปล่าที่ต้องการได้รับการเติมเต็ม
- ไม่ว่าจะเป็นใครศาสนาใดทุกคนต่างต้องการ “ใครสักคน” ที่จะเติมช่องว่างนั้นหากคริสเตียนเราเข้าใจประเด็นนี้ เราจะเข้าใจจิตใจของผู้อื่นมากขึ้นและเป็นประโยชน์ต่อการประกาศด้วยนะ
.
บทความใหม่ประจำเดือนของ Featured วันนี้ขอเสนอ “ชูโรง” บทความถอดหนังสไตล์คริสเตียน โดย “ลุงหมีรีวิว” วันนี้ลุงหมีอยากจะขออนุญาตนำพวกเรามาพบกับ หนังเรื่อง Your Name (หลับตาฝันถึงชื่อเธอ) ภาพยนตร์การ์ตูนสัญชาติญี่ปุ่นที่กระแสแรงในบ้านเกิดจนประเทศสยามเราต้องนำเข้ามาฉาย แม้จะขัดใจเรื่องชื่อไม่น้อยแต่ลุงหมีเองก็อดใจไม่ได้ที่จะตีตั๋วเข้าไปดู
น้อง ๆ หลายคนคงได้ดูภาพยนตร์เรื่องนี้แล้ว หลายคนอาจจะไม่ค่อยสบายใจที่หนังมีพื้นฐานความเชื่ออื่น แต่ถ้าเราไม่สบายใจแบบนั้นมันจะไม่ได้ประโยชน์อะไรเลย อย่าลืมว่าเราอยู่ในโลกที่เต็มไปด้วยความเชื่อต่างๆ อยากให้เราเข้าใจว่าในแต่ละที่มีวัฒนธรรมประเพณีอยู่(เราที่เป็นคนไทยน่าจะเข้าใจดี) ซึ่งมักเกี่ยวข้องกับความเชื่อ โลกของหนังก็เช่นเดียวกัน ผู้สร้างเค้าก็สร้างตามพื้นฐานของเค้าเท่านั้นเอง ส่วนเราผู้ชมก็ชมอย่างเข้าใจและเปิดกว้าง แบบนี้แฮปปี้และเฮลตี้ดีนะลุงหมีว่า
ตัวหนังเล่าถึงอะไร?
ตัวหนังเล่าถึง “ทาคิ” หนุ่มน้อยชนชั้นกลางชาวกรุงโตเกียว และ “มิตซึฮะ” สาวสวยผู้ดีบ้านนอกที่บ้านเป็นศาลเจ้า สำหรับสังคมญี่ปุ่นคนในตระกูลที่ดูแลที่ศาลเจ้าไม่สามารถทำงานอื่นได้เพราะ ถือว่าเป็นผู้มีอภิสิทธิ์
วัฒนธรรมที่หล่อหลอมเป็นอัตลักษณ์หรือความเป็นญี่ปุ่นนั้นได้รับอิทธิพลจากความเชื่อแบบชินโต ชาวญี่ปุ่นมีความเชื่อว่าในแต่ละจังหวัดหรือพื้นที่จะมีวิญญาณเจ้าที่คอยดูแลอยู่ ไม่ว่าจะเป็นตามอาคารบ้านช่อง ถนนหนทาง หรือในป่าเขา คล้ายกับที่บ้านเราเชื่อว่ามีเจ้าที่ มีศาลพระภูมิตามบ้าน เพียงแต่ศาลที่ญี่ปุ่นเค้าอัพไซด์ใหญ่กว่าเรา ปกติแล้วศาลเจ้าแต่ละที่จะมีตระกูลหนึ่งเป็นผู้ดูแลและประกอบพิธีกรรมต่าง ๆ คนที่เกิดในตระกูลนี้ เช่น มิตซึฮะ นางเอกของเราก็จะมีหน้าที่สืบทอดดูแลศาลเจ้าและสืบทอดพิธีกรรมต่อไป ด้วยสาเหตุนี้เองหนังจึงให้สาวน้อยมิตซึฮะมีภาวะพิเศษทางวิญญาณติดตัวคือ เวลาที่เธอนอนหลับเธอมักจะไปสลับร่างกับใครสักคนหนึ่ง แล้วทั้งคู่จะแลกร่างกันวันบ้างสองสามวันบ้างแล้วค่อยกลับไปสู่ร่างที่แท้จริงของตัวเอง โดยผู้โชคดีที่มิตซึฮะไปสลับร่างด้วยก็คือ ทาคินั้นเอง ช่วงแรก ๆ ทั้งคู่ป่วนชีวิตของกันและกันอย่างสุดฤทธิ์ จนต้องสื่อสารกันผ่านไดอารี และแอพมือถือ แต่ไม่เคยติดต่อกันแบบจริง ๆ จนเหตุการณ์เลวร้ายครั้งใหญ่อันเป็นจุดพลิกผันของเรื่องเกิดขึ้น
หลังจากเหตุการณ์นั้นทั้งคู่ก็ไม่สามารถจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นหรือกระทั่งชื่อของกันและกัน เหลือเพียงแต่ความรู้สึกเหงาและถวิลหาใครสักคน ชีวิตเป็นไปอย่างเงียบเหงาและทรมาน
ตัวหนังเป็นไปตามลายเซ็นของผู้กำกับ มาโกโตะ ชินไค (Makoto Shinka) ภาพสวยละเมียดเหมือนความฝัน ดนตรีงดงาม และอารมณ์ที่เหงาจับจิตของตัวละคร แต่หากมองให้ลึกลงไปภาพยนตร์การ์ตูนของมาโกโตะมักจะพูดถึงการแสวงหาสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่จะมาเติมเต็มชีวิต
ความโหยหาที่เราต่างเผชิญ
มิตซึฮะและ ทาคิ ได้สะท้อนให้เราเห็นถึงความรู้สึกโหยหาที่มนุษย์เราทุกคนมีอยู่ลึก ๆ ในใจ ความรู้สึกเหงาที่เหมือนหลุมดำที่ไม่มีวันถมหมด หรือเป็นความร้อนรนในใจเหมือนไฟที่ไม่มีวันดับได้ เพียงแต่ความโหยหาของแต่ละคนในช่วงชีวิตต่าง ๆ อาจจะแตกต่างกันออกไป บางคนปรารถนาความอบอุ่นอ่อนโยนจากครอบครัวหรือเพื่อนฟูง (เหมือนทาคิ) บางคนต้องการใครสักคนที่ยอมรับในตัวตนที่แท้จริงของเขา (เหมือนมิตซึฮะ) บางคนอาจจะเรียกร้องความเคารพจากเพื่อนร่วมงาน หรือ บางคนอาจจะต้องการพิสูจน์คุณค่าของตัวเองด้วยสิ่งของ หรือ เงินทอง บางคนพึ่งคนไม่ได้ พึ่งวัตถุไม่ได้ ก็มุ่งหน้าแสวงหาสิ่งที่อยู่เบื้องบน เราทุกคนยอมมีช่องโหว่และความโหยหานั้นตลอดเวลา สิ่งเหล่านั้นเป็นเหมือนกับน้ำที่จะหล่อเลี้ยงหัวใจของเราให้อยู่ต่อไปบนโลกที่แห้งแล้งใบนี้ได้ แต่…
“ทุกคนที่ดื่มน้ำนี้จะกระหายอีก…” (ยอห์น 4:13)
ปาสคาล นักคณิตศาสตร์และนักศาสนาศาสตร์คนสำคัญของโลกได้บันทึกข้อเขียน ในครั้งที่เขาเดินเล่นริมแม่น้ำ ว่า
“สิ่งที่ความโหยหาและความสิ้นหวังนี้สะท้อนถึง คือร่องรอยของความสุขแท้ที่มนุษย์เคยได้รับ ซึ่งบัดนี้เหลือเพียงแต่ความเลือนลางว่างเปล่า เขาพยายามอย่างไร้ผลที่จะเติมเต็มมันด้วยทุกสิ่งรอบกาย เขาแสวงหาสิ่งที่เขาไม่อาจพบและไม่มีผู้ใดช่วย สิ่งเดียวที่จะเต็มเติมหลุมที่ไร้จุดจบในหัวใจนั้นได้ คือสิ่งที่สมบูรณ์และนิรันดร นั่นคือ องค์พระผู้เป็นเจ้า” –( Blaise Pascal)
แล้วใครกันที่ชีวิตของเราแสวงหา?
“ในผู้อื่นความรอดไม่มีเลย ด้วยว่านามอื่นซึ่งให้เราทั้งหลายรอดได้
ไม่ทรงโปรดให้มีในท่ามกลางมนุษย์ทั่วใต้ฟ้า” – (กิจการ 4:12)
ย้อนกลับมามองตัวเรากันครับ เราเองยังมีสิ่งไหนหรือใครที่เราโหยหาอยู่รึเปล่า พระคัมภีร์ได้เปิดเผยให้เราเห็นว่าแท้จริงแล้ว “นามนั้น” ที่มนุษย์ทุกคนแสวงหานั้นคือ “พระเจ้า” ไม่ใช่เพียงแต่คนญี่ปุ่นหรือคนไทยอย่างเรา ๆ เท่านั้น ทุกคนบนโลกใบนี้ล้วนแต่รู้สึกขาดหายและ เหือดแห้งฝ่ายจิตวิญญาณ เราต่างก็ต่างพยายาม หลายวิธีในการกลับคืนสู่ความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้สร้าง ความทรงจำของคนเราต่อพระเจ้าอาจเลือนลางไป และวิธีการแสวงหาความหมายในชีวิตก็ต่างออกไป แต่เราทุกคนต่างรู้ในใจว่ามีใครคนหนึ่งซึ่งเราควรจะกลับไปหาเขา มีสายสัมพันธ์บางอย่างที่ตัดกันไม่ขาด เพียงแต่ไม่รู้ว่าคน ๆ นั้นเป็นใคร หรืออะไรกันแน่ที่ขาดหายไปจากใจของเรา ความขาดหายที่ว่านี้ไม่ได้พึ่งเกิดมาในสังคมสมัยใหม่ที่ผู้คนต่างใช้ชีวิตวุ่นวายในสังคมเมืองเท่านั้น แต่เกิดมาตั้งแต่ในพระคัมภีร์แล้วครับเหมือนที่ผู้เขียนสดุดีก็ยังพูดถึงไว้ว่า
“ข้าแต่พระเจ้า พระองค์ทรงเป็นพระเจ้าของข้าพระองค์ ข้าพระองค์จะแสวงหาพระองค์
จิตใจของข้าพระองค์กระหายหาพระองค์ เนื้อหนังของข้าพระองค์กระเสือกกระสนหาพระองค์
ในดินแดนที่แห้งแล้งและอ่อนระโหย ที่ซึ่งไม่มีน้ำ” -(สดุดี 63: 1)
ความเชื่อ และความหวังใจไม่ใช่เรื่องไร้สาระ
“เราเชื่อในอะไร แสดงว่าเราตัดสินใจดีแล้วที่จะวางใจสิ่งนั้นดังนั้นอย่าดูถูกการตัดสินใจของผู้อื่น” ในฐานะที่ลุงหมีเองก็เรียนจบศาสนศาสตร์มา และเป็นคอหนังด้วยนั้น ก็อยากจะบอกน้องๆ ว่า ให้เราตามทันโลก แต่ไม่ต้องตามกระแสของโลก เวลาดูหนังก็ถามตัวเองว่าพื้นฐานของเรื่องนี้ มาจากความคิดความเชื่อแบบไหน และถ้าเราไม่หลงประเด็นไปเชื่อถือตามนั้น ซึ่งถ้าเราใช้มีวิจารณญาณและความเข้าใจที่ถูกต้องแล้ว ก็ไม่ได้เป็นสิ่งต้องห้ามเพราะการดูหนังก็เหมือนการเข้าใจคนอื่น วัฒนธรรมอื่นที่ผ่านมาในรูปแบบสื่อประเภทหนัง จริงๆ แล้วการเข้าใจวัฒนธรรมอื่นก็มีความจำเป็นอยู่บ้างด้วยเช่นการประกาศโดยเข้าใจเบื้องหลังวัฒนธรรม
น้อง ๆ เคยได้ยินข้อพระคัมภีร์ข้อนี้มั้ยครับ “อย่าใส่ใจกับเทพนิยายอันหาสาระมิได้” (1 ธิโมธี 4:7) ต้องออกตัวเลยครับว่า ข้อนี้อาจารย์เปาโลเตือนทิโมธีถึง ”การสอนเทียมเท็จ” ที่เกิดในโบสถ์ อันปะปนระหว่างความเชื่อเดิมของชาวโรมัน และเทพนิยายปรัมปราที่เป็นตำนานทางศาสนาที่มีคนเอามาสอนในโบสถ์และบิดเบือนข่าวประเสริฐของพระเยซูจนทำให้ผู้เชื่อหลงไป ลุงหมีก็เห็นด้วยกับข้อนี้
แต่ความเชื่อของคนภายนอกคริสตจักร ไม่ใช่การเทียมเท็จ และชื่อที่คนเหล่านั้นแสวงหาก็ไม่ใช่ความไร้สาระ และไม่ดีแน่ถ้าเราจะไปชี้หน้าตัดสินผู้อื่นแบบนั้นคนเค้าจะพาลเพลียคริสเตียนเอา อาจารย์เปาโลเองก็ยังใช้ความเชื่อของชาวโรมันใน เป็นสะพานเชื่อมในการทำพันธกิจกับคนแถบนั้น เช่น “พระเจ้าองค์นั้นที่ท่านไม่รู้จักชื่อ” (กิจการ 17: 23) เราไม่ควรไปบอกคนอื่นว่า สิ่งที่เขาเชื่อนั้นไร้สาระ แต่ให้เราเข้าใจเบื้องหลังและสิ่งที่เขานั้นต้องการ เพื่อจะได้ใจของเขาเราต้องเข้าใจเขาก่อนนะ : )
สุดท้ายนี้ลุงหมีอยากจะให้เราเองที่เป็นคริสเตียนมองอย่างเปิดกว้างและ อย่าลืมว่า ชื่อของพระเยซูนั้น แท้จริงเป็นชื่อที่เราทั้งหลายควรจะยึดมั่น และบอกเล่าออกไป เพื่อเป็นความหวังใหม่ให้กับผู้คนรอบข้างนะครับ ถ้าเหนื่อยก็พักดูหนังและนำข้อคิดที่ได้จากหนังไปพัฒนาตัวเองกันได้ แต่อย่าลืมว่าพระคัมภีร์และการรู้จักพระวัจนะสำคัญที่สุด
น้อง ๆ สามารถศึกษาพระคัมภีร์เพิ่มเติมเกี่ยวกับประเด็นน่าสนใจ
– เทพนิยายอันหาสาระมิได้ จาก 1 ธิโมธี 4:1-16
– และ การประกาศโดยใช้ความเชื่อของคนท้องถิ่นเป็นสะพานเชื่อได้ จาก กิจการ 17:16-34
ศึกษาโดยอ่านพระคำ และสอบถามพี่เลี้ยงที่โบสถ์ หรือ Inbox มาถามพี่ๆ ชูใจก็ได้ด้วยนะครับ
ขอพระเจ้าทรงเติมเต็มผู้ที่แสวงหาพระองค์อย่างถึงที่สุดครับ
ลุงหมีรีวิว
อ้างอิง
ประวัติชีวิตของ ปาสคาล http://www.doxologists.org/blaise-pascal/
Related Posts
- Author:
- ชายอบอุ่นที่มีหลากหลายมิติ มีทั้งมิติแห่งการเป็นผู้รับใช้ มิติของคุณครูภาษาอังกฤษ แถมด้วยมิติของการเป็นนักดูหนังตัวยง ชูใจจึงจีบมาเขียนรีวิวหนัง และบทความความรู้พระคัมภีร์ซะเลย
- Illustrator:
- Jostar
- พี่ชายผู้อบอุ่นละมุนละไม เวลาใส่หมวกกันน๊อคแล้วนั่ลล๊าคดั่ง Pororo อดีตมาสเซอร์วิชาสอนศิลปะ ปัจจุบันถวายตัวรับใช้ที่โบสถ์สไตล์ลอฟๆ ชอบขีดๆ เขียนๆ วาดๆ
- Editor:
- Perapat T.
- Blogger ผู้มากความสามารถในงานเขียน เป็นคริสเตียนที่เรียนสังคมวิทยา ฯ มาอย่างโชกโชน สเตตัสปัจจุบันเป็นนักเขียนอิสระ และ รับใช้พระเจ้าไปด้วย :)
