คนต้นเรื่อง : วิจิตราอ่านโยเกิร์ตแลนด์แอนด์วิจิตราทุกตอนได้ที่ : https://choojaiproject.org/category/articles/life-series/yogurtland-and-vijitra/
เคยได้ยินมั้ยคะกับประโยคที่ว่า “First step is always the hardest” (ก้าวแรกเป็นก้าวที่ยากที่สุด) เราว่ามันเป็นประโยคที่มาจากประสบการณ์จริงล้วนๆ จากการวิเคราะห์ด้วยสถานการณ์ของตัวเอง สาเหตุที่เราต่างกลัวคงเพราะว่าเราไม่เคยมีก้าวก่อนหน้านั้น เราไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน มันเลยน่ากลัวไง ก็แน่ล่ะสิจ๊ะ มันคือครั้งแรกนี่นา ต่อให้เป็นคริสเตียนก็เถอะ…
.
“การไม่รู้ว่าข้างหน้ามันจะเจออะไรเนี่ยแหละ
คือความยากของก้าวแรก
ที่ทำให้หลายคนรู้สึกกลัว รวมถึงตัวเราเองด้วย”
.
- ครั้งแรกกับการเดินทางที่ต้องแบกกระเป๋า 30 กิโล ลากไปมาในสุวรรรณภูมิและเผชิญความงงเพียงลำพัง!
- ครั้งแรกกับการต่อเครื่องที่สนามบิน Hamed Intermational Airport ที่เมืองโดฮา (เมืองหลวงของประเทศกาตาร์) คือ… คุณคะจำเป็นมั้ยที่มันต้องใหญ่และอลังการขนาดนี้!
- ครั้งแรกกับการอยู่บนเครื่องบินมากกว่า 2 ชั่วโมง! (ปกติไม่เกินนี้ และเราเป็นคนกลัวการขึ้นเครื่องบินมาก ช่วงนั้นข่าวเยอะด้วย อิป้านี่กลัวมากกก)
เมื่อเครื่องลงจอดที่เมืองโซเฟีย (Sofia) ประเทศบัลแกเรีย เราโดนกักตัวไว้กับตม. (ตำรวจตรวจคนเข้าเมือง) ประมาณหนึ่งชั่วโมงเพราะว่าเราเป็นคนเอเชียที่ใช้วีซ่าระยะยาว 1 ปี ต้องซักเยอะๆ หน่อย (ดีนะเตรียมเอกสารมาดี) อีกอย่างเค้ารอตรวจคนอื่นให้ครบก่อนละมั้ง ก็ทั้งลำคนเป็นแสนเนาะ (ประชดค่ะ แต่คนเยอะจริง) ระหว่างที่รอตม. ก็มีตำรวจ EU มาคุยกับเราเรื่องทั่วไปนั่นนู่นนี่ และนี่เป็นการถูกถามครั้งแรกว่า “ทำไมยูวถึงเลือกมา Bulgaria?“ เอ๊ นั่นสินะทำไมถึงเลือกบัลแกเรีย แล้วฮีก็ทิ้งท้ายว่า “ไอ จะได้กลับประเทศไอแล้วขอให้ ยูว แฮปปี้กับที่นี่” ตามด้วยเสียงหัวเราะแล้วเดินจากไป “จ่ะ! ทำให้รู้สึกปลอดภัยขึ้นเยอะเลยเนอะ!!!”
สวัสดี บัลแกเรีย วิจิตรา มาแล้ว!!
.
พอผ่านด่านตม. มาได้ วิจิตราต้องไปอุ้มกระเป๋าสามสิบกิโลเพื่อที่จะต้องขึ้นแท๊กซี่ลำพัง (อาจารย์ที่ดูแลเราย้ำมากผ่านอีเมล์ว่า ต้องติดต่อแท๊กซี่ที่เคาร์เตอร์เท่านั้นห้ามโบกเอง) อ่อ ลืมบอกไปนะคะว่า เมืองที่เราอยู่ไม่มีสนามบินเพราะเมืองเล็กมาก แหม่… ต้องขึ้นรถบัสไปลำพังทีเดียวอาจารย์บอกว่า นั่งรถบัสมา 5 ชั่วโมงง่ายมาก ง่ายมากค่ะอาจารย์ กระเป๋าพะรุงพะรัง ไม่มีซิมโทรศัพท์ขายที่สนามบิน ไม่สามารถติดต่อใครได้เลย มีมือถือเป็นแค่กล้องถ่ายรูปเท่านั้นจริงๆ 555+
เราไปถึงที่ท่ารถเวลาสองโมงครึ่งพอดีกับที่เป็นเวลาที่รถเที่ยวนั้นออก! พร้อมกับครั้งแรกของการถูกแท๊กซี่โกง!!! ใสใส T^T คือจริงๆ เราต้องจ่ายแค่ 13 Lv. หรือประมาณ 260 บาท แต่เรามีแต่แบงค์ 50 Lv. แบงค์ใหญ่ อิพี่แท๊กซี่ไม่มีตังค์ทอน ฮีไปหาแลกมาแต่ทอนให้เราแค่ 30 Lv. เฮ้ยย ยูว!!! แต่ไอจะไม่ทันรถบัสไง เลยแบบ โอเครรรร จำใจจจจจ ให้ถูกโกงไปใสๆ 7 Lv. 140 บาทเลยทีเดียว >.<!
พอจ่ายเสร็จก็รีบวิ่งไปซื้อตั๋วที่คุณป้าชี้ๆ ออกไปข้างนอกว่าให้รีบวิ่งไปรถจะออกแล้วงี้ ที่นี่ไม่ค่อยมีภาษาอังกฤษให้นักท่องเที่ยวได้เข้าใจมากนะคะ ทุกอย่างเป็นภาษาบัลแกเรีย เรารีบมากก็ถามคนแถวนั้นไปด้วย วิ่งไปด้วย (คือจริงๆ ถ้ายังพอมีเวลา เราคงไม่ต้องกังวลเยอะขนาดนี้ เป็นเพราะตม. และการตามหาเงินทอนของแท๊กซี่จริงๆ) แล้วก็มีลุงคนนึงใจดีช่วยยกกระเป๋าขึ้นรถบัสให้ วิจิตราก็ยิ้มๆ Thank you Thank you ไป ซักพักลุงแบมือจ้า คิดในใจเอาคำว่า Thank youuuu ของไอคืนมา!!! >.<
พอขึ้นรถก็ถามว่าอันนี้รถไปเมืองรูเซ่ (Ruse) ชิป่ะค่ะ “Is this bus to Ruse?” ชีก็ฟังไม่รู้เรื่อง จ้า… หลังจากนั้นชีก็พูดมายาวๆ แล้วชี้ไปที่นาฬิกา เดาได้ว่า นี่มาช้าแล้วยังไม่รู้เรื่องอีก 55555+ สรุปตอนอยู่บนรถบัสก็ยังไม่แน่ใจว่าเป็นคันที่ไปเมืองรูเซ่ใช่ป่ะ ตอนนั้นคือกลัวมากจิจิ ละแบบอากาศตอนนั้นคือฝนตก ปรอยๆ ฉ่ำๆ โอ้ย แม่จ๋าขอเพลงหน่อยหนูจะทำมิวสิก! ตอนนั้นคืออยากร้องไห้มากนอกจากถูกโกง โดนด่าแบบฟังไม่รู้ตัว ยังไม่รู้จุดหมายจะไปไหนอีก เป็นสองโมงครึ่งที่เหมือนหกโมงมาก แม้จะรู้สึกเพลียมากแต่หลับไม่ด้ายยย เพราะกลัวมากกกก เราก็นับไปเลยจ้าว่าอีกห้าชั่วโมงคือทุ่มครึ่งจะถึงเมืองรูเซ่ใสใสแน่นอน
บรรยากาศบ้านเมืองในบัลแกเรีย
ระหว่างทางวิจิตรารู้สึกเหมือนมามิชชั่นทริป ทำไมมันป่าเขาขนาดนี้ 55555+ คือรถวิ่งเบียดสวนกันไม่ได้สะดวกท่ามกลางป่าดง ละคือรถติดเพราะมันเบียดสวนผ่านกันไม่ได้เนี่ยนะ ประเทศนี้อยู่ยุโรปจริงใช่มั้ย? เราตกใจที่แบบ เฮ้ย! สี่โมงนี่มืดแล้วเหรอ? ตึกรามบ้านช่องที่นี่เป็นอารมณ์แบบเก่าๆ พังๆ เอาแล้ว กลัวความมืดไม่พอ สภาพรอบข้างยังแบบน่ากลัว หดหู่ไปอีก ว๊ากกก ติดต่อใครไม่ได้ ไม่มีเบอร์ไม่มีซิมไม่มีอะไรเลย กังวลมากว่าจะถึงมั้ย แล้วก็เป็นบ้าหิวน้ำอยู่คนเดียว 555+ นี่ก็ทุ่มครึ่งแล้วแต่ยังอยู่กลางทางอยู่เลย สงสัยเพราะอิรถที่ผ่านกันไม่ได้จากทางป่าดงที่ผ่านมา แต่ขอบคุณพระเจ้านะ พระเจ้ารู้ว่าเราต้องการบางอย่างเพื่อคอนเฟิร์มความไม่มั่นใจ อยู่ๆ ก็มีคุณป้าย้ายจากหลังรถมานั่งข้างเรา เราก็เลยถามว่า “Ruse?” ชีก็ตอบว่า “Yes.” เอาเป็นว่าป้าลงไหนหนูลงนั่น!!!
ในที่สุดก็ถึงแล้วจ้า โอ้ยอยากร้องไห้! อาจารย์ของเรามานั่งรอเราที่ท่ารถ เลทใสๆ ไปประมาณ 2 ชม. โอ้ยย… ขอบคุณพระเจ้ามากจ้า! ถึงแล้ววว! สิ้นสุดความกลัววว! ก้าวแรกใน Bulgaria ของเราจบลงด้วยการกินเฟรนช์ฟรายที่ร้านอาหารข้างหอพักพร้อมกับไอเรียง (Ayriang) เครื่องดื่มประจำบัลแกเรีย
ได้เจอโฮสท์ที่น่ารัก กินเฟรนช์ฟราย และในแก้วก็คือ “ไอเรี่ยง” เครื่องดื่มท้องถิ่น
Ayriang อ่านว่า ไอเรี่ยง คือการเอาโยเกิร์ตมาแตว*น้ำแล้วผสมเกลือเพิ่มความเค็ม (*สาระล้านนาวันนี้ขอเสนอคำว่า “แตว” แปลว่าละลายน้ำ 555+) วันแรกและคืนแรกในบัลแกเรีย ทำเอาเราหลับสนิทไม่มีอาการแปลกที่เพราะเหนื่อยกับการผจญภัยสุดๆ ไปเลย
ครั้งแรกของเราในบัลแกเรียมีทุกอารมณ์เลยค่ะ พระเจ้านำเรามาไกลจริงๆ ถึงแม้ว่าก้าวแรกจะน่ากลัวมาก กลัวพลาด กลัวหลง กลัวความมืด กลัวเธอ 555+ แต่ในใจเราลึกๆ เรารู้ว่าพระเจ้าสถิตอยู่กับเราและพระเจ้าไม่พลาด พระเจ้าไม่พลาด และพระเจ้าไม่เคยพลาดจ้า เดินไปกับพระเจ้านี่บางครั้งถึงจะมองไม่เห็นอะไรข้างหน้าเลย และท้าทายมากด้วยแต่มั่นใจไว้ค่ะว่าพระเจ้าไม่พลาดจริงๆ
ที่สำคัญ การเปิดโอกาสให้ตัวเองได้ไปในที่ที่เราไม่คุ้นเคย ทำในสิ่งที่เราไม่คุ้นหรือบางทีอาจจะกลัวที่ต้องทำมัน แต่การก้าวออกจาก Comfort Zone ของตัวเอง จะทำให้เราเห็นภาพความไม่จำกัดของพระเจ้าได้ชัดเจนมากขึ้นค่ะ!
ก้าวแรกผ่านไปแล้ว และก้าวต่อๆ ไปของวิจิตรากำลังเริ่มขึ้นแล้วเหมือนกัน…
“ถ้าพระเจ้าทรงนำย่างเท้าของมนุษย์คนใด
และคนนั้นพอใจในมรรคาของพระองค์
แม้เขาล้ม เขาจะไม่ถูกเหวี่ยงลงเหยียดยาว
เพราะว่าพระหัตถ์พระเจ้าพยุงเขาไว้”
สดุดี 37:23-24
ติดตามเรื่องราวของวิจิตราและการเดินทางแสวงหาน้ำพระทัยพระเจ้าของเธอได้ใน คอลัมน์เด็กสมัยนี้ ทุกวันเสาร์ 19.30 น. ที่ Facebook: ChoojaiProject จ้าาาาาา
Related Posts
- Author:
- วิจิตรา - สาวน้อยหัวใจผจญภัย กับความฝันอยากไปเมืองนอกที่ยังไม่หมดอายุของเธอ ถึงตอนนี้จะกลับมาจากบัลแกเรียแล้ว แต่ก็ยังคงเก็บตังค์เพื่อพาตัวเองออกนอกประเทศอีกครั้ง ตอนนี้เลยมาช่วยงานแปลพี่ชูใจไปก่อนเงินจะเต็มกระปุกให้ออกเดินทางงงงง
- Illustrator:
- Atom Pokaew
- นักวาดภาพแนวปรัชญา นักดนตรีแนวปรัชญา ผู้รับใช้แนวปรัชญา ฯลฯแนวปรัชญา ชื่นชอบการผจญภัยไปในความคิดและการดูหนังจีนกำลังภายในเป็นชีวิตจิตใจ
- Editor:
- วอร์ วรรัก
- Editor สาวเรียบเรียงหลายบทความในชูใจ เธอผู้มีภาษาละมุนละไม กระดุ้มกระดิ้ม และยังมุ่งมั่นรับใช้พระเจ้าและมีภาระใจในการทำงานด้านให้คำปรึกษากับวัยรุ่น เลยต้องดั้นด้นไปอยู่เมืองสิงโตพ่นน้ำเพื่อเรียนต่อด้านนี้!
